Τόσο ευάλωτο πλάσμα ο άνθρωπος. Τόσο ευάλωτη εγώ. Τόσο ευάλωτος εσύ, εμείς, όλοι μας. Αισθανόμαστε κυρίαρχοι του κόσμου, κι όμως… Δεν είμαστε. Πιανόμαστε από αυτό το ψέμα που ψιθυρίζουμε στους εαυτούς μας καθημερινά, γεμίζοντας το μυαλό μας με όνειρα και στόχους. Συνέχεια
Ευάλωτη
Ναι, είμαι. Το παραδέχομαι, χωρίς φόβο, χωρίς ενοχές. Χωρίς ντροπή. Ναι, είμαι ευάλωτη. Δεν είμαι όμως ανίσχυρη ή αδύναμη. Και κυρίως, δεν είμαι απελπισμένη. Λατρεύω την μοναξιά μου, τις μαύρες μου στιγμές, την μελαγχολία, ακόμα και την «μιζέρια» με την οποία εσύ θα με χαρακτηρίσεις. Γιατί χωρίς αυτές τις στιγμές, τις κακές, τις αυτοκαταστροφικές, τις μοναχικές, τις τόσο δικές μου, δεν θα υπήρχε ο αντίποδας. Δεν θα υπήρχαν οι χαρούμενες, ηλιόλουστες, χαμογελαστές μέρες. Συνέχεια
Αβεβαιότητα
Αβεβαιότητα. Τόσο απλά. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να προσδιορίσει αυτό το κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου αυτή τη στιγμή… Από την στιγμή που τον συνάντησα, ήξερα πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Δεν μπορούσα να ξεφύγω απ’ αυτό: Θα τον ερωτευόμουν. Το ήξερα πριν καν συναντηθούν τα βλέμματά μας. Περίεργο ε;
Και να’μαι τώρα, να κρέμομαι από μια κλωστή. Από την δική του φωνή, το δικό του μήνυμα, το δικό του χαμόγελο ή άγγιγμα. Σπουδαία. Ωραία τα κατάφερα με την ανεξαρτησία και την ελευθερία που με χαρακτήριζε, ή που πίστευα πως με χαρακτήριζε. Σκόνη στον άνεμο. Εξανεμίστηκε. Τόσο απλά.
Τώρα, όλες μου οι σκέψεις στροβιλίζονται γύρω απ’ αυτόν, καθώς χορεύουν γύρω από το δικό του άρωμα που νοτίζει τα ρούχα μου μετά από κάθε μας συνάντηση… Είναι κακό να έχεις ανάγκη κάποιον τόσο πολύ… Κυρίως από την στιγμή που ξέρεις, πως δεν αισθάνεται το ίδιο.
Να έχεις ή να είσαι;
Είδα το εξώφυλλο ενός βιβλίου κάποτε, με αυτόν ακριβώς τον τίτλο: Να έχεις ή να είσαι; (γραμμένο από τον Erich Fromm). Θυμάμαι πως τότε, όταν πρωτοείδα το βιβλίο αυτό , ο τίτλος του με ακολουθούσε παντού, σαν ένα ερώτημα που στριφογυρνούσε συνεχώς στο μυαλό μου, ζητώντας μία απάντηση. Συνέχεια
Ξαφνικά Εδώ…
Πριν από ένα χρόνο, η ιδέα του blog δεν είχε ακόμα περάσει από το μυαλό μου.
Πριν από δύο μήνες, καθώς η σκέψη μεγάλωνε και ωρίμαζε μέσα μου, ο κόσμος του weblog έμοιαζε μακρινός, σχεδόν… απλησίαστος.
Λίγες μέρες πριν, άρχισα να πλησιάζω την φυσαλίδα του -σαν ονειρικού- κόσμου αυτού, προσπαθώντας να εισχωρήσω μέσα της, να εξερευνήσω τα βαθύτερα μονοπάτια της.
Λεπτά πριν, ξεκίνησα τα βήματα μου στο WordPress.com, και να ‘μαι, ξαφνικά εδώ.
Ξαφνικά Εδώ.
Σας καλοσωρίζω, λοιπόν, στο blog μου (πόσο παράξενο μου ακούγεται…). Στον δικό μου κόσμο. Στην δική μου… ουτοπία.
Plume Sombre 